သာသနာေတာ္ (၆၀၀)ေက်ာ္ (၇၀၀) နွစ္ခန္႕တြင္
သီဟိုဠ္ကြ်န္း ဘူမိရာဇာမင္းလက္ထက္ ရဟန္းေတာ္တို႕သည္ အလဇၨီသာ မ်ားသျဖင့္ ပရိမ႑လ သုပၸဋိစၦႏၷ
သိကၡာပုဒ္ေတာ္မ်ားကို အေလးအျမတ္ မျပဳၾက၊ တရားေတာ္နွင့္ မညီညြတ္ အ၀တ္အရုံ ေဖါက္ျပန္၍
ဦးထုပ္ေဆာင္းျခင္း၊ ရင္စည္းျခင္း စေသာ မေလ်ာက္ပတ္ေသာ အမႈကို ျပဳက်င့္ၾကကုန္၏။ ဦးထုပ္ေဆာင္းျခင္း၊
ရင္စည္းျခင္း စေသာ မေလ်ာက္ပတ္ေသာ အမႈသည္ ပရမတိေလာကမင္း လက္ထက္ ယုိဒယားျပည္ (ထိုင္း)သို႕
ေရာက္ေလသည္။ (ယခုအခ်ိန္ထိ ထိုင္း ရဟန္းေတာ္မ်ား ရင္စည္းလ်က္ရွိသည္)။
သကၠရာဇ္ ၉၀၀ ျပည့္ေလာက္က မင္းတရား တပင္ေရြႊထီး
ယိုဒယားကို ေအာင္ျမင္ေသာအခါ ဆင္ ျမင္း ဗိုလ္ပါ မွစ၍ ထုတ္ယူခဲ့ရာတြင္၊ ရင္စည္း ရဟန္းေတာ္မ်ား
ပါလာသည္။ ထိုအခါမွစ၍ ရင္စည္း ရဟန္းေတာ္မ်း ဟံသာ၀တီ သို႕ေရာက္သည္။ မဟာ သံဃရာဇာ မြန္ဆရာေတာ္
အရွင္သဒၶမၼပါလ နွင့္ တရားေဆြေႏြး ေမးျမန္းၾကလ်င္၊ သဘာဂမတူ အယူကြဲျပား ၾကသည္ျဖစ္၍ ကံႀကီး
ကံငယ္ မစပ္ယွက္ ဂိုဏ္းသီး ဂိုဏ္းျခား ထားေလသည္။
သကၠရာဇ္ ၉၇၄ နွစ္ေလာက္ ေရာက္ေသာအခါ၌လည္း
သန္လ်င္စား ေပၚတူဂီ လူမ်ိဴး ငဇင္ကာ နွင့္အလိုက္သင့္ ေပါင္းသင္း၍ ေနၾကေသာ သီဟိုဠ္သား
အလဇၨီ ဒုႆီလတို႕သည္လည္း ဦးထုပ္ ေဆာင္ျခင္း သကၤန္း ေနာက္လွန္ ဦးေခါင္းျခဳံ၀တ္ျခင္း
ရင္စည္းျခင္း ဘရင္ဂ်ီ ဘုန္းႀကီးမ်ားကဲ့သို႕ တရပတ္ကိုင္ျခင္း အရက္ေသာက္ျခင္း စသည္တို႕ကို
ျပၾကကုန္သည္။ ၄င္းတို႕ကို အတုလိုက္ေသာ အဓမၼ၀ါဒီ အလဇၨီိတို႕သည္ ဟံသာ၀တီကစ၍ ပြါးမ်ားဆင္းသက္လာေလသည္။
၄င္းအဓမၼ၀ါဒီ တို႕၏ အေလ့အက်င့္မ်ိဴးတို႕သည္ တစတစ ႀကီးပြါ၍ ျမန္မာနိဳင္ငံေတာ္ တ၀ွမ္းလုံး
ျပန္႕နွံ႕ေလသည္။
No comments:
Post a Comment