တုံဂိုဏ္း အစ (၂)

သကၠရာဇ္ ၁၀၅၀ ေက်ာ္အခါ ကာလ သမယ ေလာက္ တြင္  ေညာင္ေရႊေက်း ေညာင္၀န္းသားျဖစ္ေသာ အရွင္၀ိစိတၱာလကၤာရ မေထရ္သည္ ပိဋကတ္စာေပ နွံ႕စပ္၍တက္ရည္ လိမၼာရည္နွင့္ ျပည့္စုံၿပီး ျဖစ္ရကား၊ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ အရည၀ါသီ ေတာေက်ာင္းေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက စာေပ သင္ၾကားဘက္ ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ ငျမာ အရွင္ပညာသာရ၊ ေနာင္ဘ အရွင္စႏၵမဥၼဴ၊ ေမာဂၢလာန္ အရွင္ဓမၼနႏၵ၊ ငရံအို အရွင္ကု႑လ၊ မိုးေကာင္း အရွင္အဂၢဧသိ၊ တုံရြာ အရွင္ဂုဏသီရိ ေျခာက္ပါးတို႕သည္ ၀ိနည္းတရားေတာ္ ရွိသည့္အတိုင္း က်င့္ေဆာင္လိုၾကသည္ျဖစ္၍ က်မ္းဂန္းတရား ေဆြးေႏြးအံ့ေသာငွါ၊ ေတာင္ငူ အရွင္၀ိစိတၱာလကၤာရ ထံသို႕ ေရာက္ၾကလ်င္၊ ဆရာေတာ္က “ငါရွင္တို႕လည္း က်မ္းဂန္သင္ဘူးသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အခုကာလ သာမေဏတို႕သည္ ကိုယ္ရုံကို ရင္စည္းဖြဲ႕၍ ၿမိဳ႕တြင္း ရြာတြင္းသို႕ ၀င္ၾကသည္၊ ၄င္းအေလးက်င့္သည္ က်မ္းဂန္ႏွင့္ ညီ မညီ သင့္ မသင့္ကို စာေပကို ၾကည့္ရႈ႕ ဆင္ျခင္ၾကဦး” ဟုမိန္႕ေတာ္မူသျဖင့္ ၂နွစ္ပါတ္လုံး စာေပက်မ္းဂန္ ၾကည့္ရႈ႕ စီစစ္ၾကၿပီးလွ်င္ “အလဇၨီတို႕၏ အေလအက်င့္ ျဖစ္ေသာ ဦးထုပ္ေဆာင္းျခင္း ရင္စည္းဖြဲ႕ျခင္း တို႕သည္ ၀ိနည္း ပါဠိ အ႒ကထာ ဋီကာတို႕နွင့္ မညီ။ ပါဠိ အ႒ကထာ ဋီကာ လာရွိသည့္အတိုင္း ငါတို႕ က်င့္ေတာ့မည္” ဟု ကတိက၀တ္ျပဳၾကၿပီးလ်င္၊ အသီးအသီး မိမိတို႕၏ ရပ္ရြာဌာေနသို႕ ျပန္ေရာက္ၾကလ်င္၊ ေရွးအာစရိယ၀ါဒ အေလ့အက်င့္ကို စြန္႕ပစ္ၾက၍၊ ေထရ၀ါဒ ျဖစ္ေသာ ပါဠိ အ႒ကထာလာတိုင္း က်င့္ေဆာင္ၾကကုန္သည္။

တုံရြာ အရွင္ဂုဏသီရိ မူကား ရပ္ရြာသိုု႕ေရာက္လ်င္၊ “က်မ္းဂန္ အရွိတိုင္း က်င့္လိုသည္” ဟု တပည့္ႀကီး ရွင္၀ိမလာစာရအား ေျပာၾကားတိုင္ပင္ရာ “အိုးစရည္းႀကီး လုပ္ၿပီးမွ အိုးငယ္ ခြက္ငယ္ လုပ္ျပန္မည္ ဟုဆိုသည့္ အရာသည္ မသင့္မေလ်ာ္” ဟုဆိုေသာ ရွင္၀ိမလာစာရ၏ စကားကို နာယူ၍၊ အထက္ပါ ေျခာက္ပါး၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ကတိက၀တ္ကို ဖ်က္၍ တပည့္သာမေဏတို႕ကို ဦးထုပ္မေဆာင္းေစဘဲ အေပၚရုံ သကၤန္းကို ဒုကုဋ္ ကဲ့သို႕ ေခါက္ေစ၍ လက္၀ဲ ပုခုံးထက္၌ ေရွ႕ေနာက္ တြဲရရြဲ ခ်၍ တင္ေစၿပီးလ်င္၊ သကၤန္းပမာဏ မေလာက္ေသာ ဖန္ရည္စြမ္းေသာ ဖ်င္ နံငယ္ တစ္ခုကို အတြန္႕ အတြန္႕ ေခါက္လိပ္၍ ရင္စည္း ဖြဲ႕ခ်ည္ၿပီးလ်င္ ၿမိဳ႕တြင္း ရြာတြင္းသို႕ ၀င္ေစသည္၊ ဤတုံရြာ အရွင္ဂုဏသီရိ ကို အစြဲျပဳ၍ “ဒုကုဋ္တင္ တုံဂိုဏ္း” ဟုေပၚေပါက္ လာသည္။

ထိုအခါကာလက ျမန္မာနိဳင္ငံတြင္ “ဂါမ၀ါသီ ဦးထုပ္ေဆာင္းဂိုဏ္း၊ ဒုကုဋ္တင္ ရင္စည္း တုံဂိုဏ္း၊ အရည၀ါသီ ေတာေနဂိုဏ္း” ဟု ဂိုဏ္း ၃မ်ိဴး ထင္ရွား ကြဲျပားၾကေလသည္။