တုံဂိုဏ္း ရုံဂိုဏ္း အဆုံးအျဖတ္ (၃)

အေလာင္းမင္းတရား မင္းႀကီး၏ ဆရာ သံဃရာဇာေဟာင္း အတုလယသ ဆရာေတာ္က မိမိ၏ အယူ၀ါဒ ျဖစ္ေသာ ဒုကုဋ္တင္ ရင္စည္း အက်င့္သာ အပ္ေၾကာင္း က်မ္းဂန္ ရွိေၾကာင္း စာေရး၍ တကာမ်ားမွ တဆင့္ ေရႊနားေတာ္ တင္သြင္း ျပန္သျဖင့္၊ ၎ဆရာေတာ္ကို ပင့္၍ သုဓမၼာ သဘင္၀ယ္ “၀ိနယ ဥဗၺိနယ စကားဆိုၾကေစ၊ မွန္ရာကို ငါလိုက္ေတာ္မူမည္” ဟု အမိန္႕ရွိသျဖင့္ သုဓမၼာသဘင္၀ယ္ ေျပာဆိုေစရာ ပါဠိ အ႒ကထာ ဋီကာ လာရွိသည္ကို မဆိုမေျပာနိဳင္ဘဲ၊ စူဠဂ႑ိလာက်မ္းလာ စီ၀ရဥရဗႏၶနာ ကိုသာ ေျပာဆိုေလေသာ္ တပိဋကာလကၤာရ ဗားကရာဆရာေတာ္ ေမာင္းေထာင္းႀကီးဆရာေတာ္ စေသာ မေထရ္တို႕က “ငါရွင့္ နွစ္သက္ျမတ္နိဳးလွေသာ စူဠဂ႑ိလာက်မ္းတြင္ ပဥၨင္းခံရာ ကမၼ၀ါစာ ဆရာတို႕သည္ ေပစာကို မၾကည့္ဘဲ ႏႈတ္လြတ္ ရြတ္မွသာ ကံေျမာက္သည္” ဟု ဆို၏၊ “ငါရွင့္ကို ပဥၨင္းခံေသာဆရာတို႕သည္ ေပစာကို ၾကည့္၍ ရြတ္ၾကသေလာ၊ ႏႈတ္လြတ္ရြတ္ဆိုသေလာ” ဟုေမးျမန္းရာ မိန္းေမာေတြေ၀၍ မၾကံနိဳင္ေအာင္ ရွိေသာေၾကာင့္ ေသာင္တင္ ေရမက် စကားကိုသာ ေျပာဆိုေနေလသည္။ တဖန္ တိပိဋကာလကၤာရဆရာေတာ္က “၀ိနည္း ငါးက်မ္းတြင္ ဖ်င္ တနံကို ဒုကုဋ္တင္၍ ရင္ဖြဲ႕ စည္းၿပီးလ်င္ တဘက္လက္ကေတာ့ တင္နွင့္ သြားအပ္ေၾကာင္းကို ထုတ္ႏႈတ္၍ ဆိုေတာ္မူပါ”” ဟုေလ်ာက္ထား ေမးျမန္းပါေသာ္လည္း ဆိုစရာမရွိ ငုံးတိတိ ေငးမႈိင္လ်က္ ေနေခ်ေသာ္ တုံ ရုံ အဆုံးျဖတ္တြင္ အက်ယ္ ျပဆိုထားသည့္အတိုင္း ပါဠိ အ႒ကထာ အာဂမယုတိၱ တကြေျပာဆိုၾကေလသည္။ 

၎အလုံးစုံကို ေရႊနားေတာ္ ၾကားေတာ္မူလွ်င္ “အတုလယသဆရာေတာ္သည္ ၀ိနည္း ငါးက်မ္းကို ပစ္ပါယ္၍ အာစရိ၀ါဒ အတၱေနာမတိ မ်ွျဖင့္ က်င့္ေဆာင္ေသာ အလဇၨီပုဂၢိဳလ္ပင္ျဖစ္သည္၊ သူမွတပါးေသာ အာစရိယ၀ါဒ အယူရွိၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ကံႀကီး ကံငယ္ မစပ္ယွပ္ဘဲ ၾကဥ္ဖယ္ထားျခင္း၏ အေၾကာင္း ထပ္လာင္း၍ ေမးၾကဦး” ဟုမိန္႕ဆိုခ်က္ကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ရေသာ အမတ္ႀကီးတို႕သည္ ေမးျမန္း စီစစ္ၾကျပန္ရာ “ခမည္းေတာ္ အေလာင္းမင္းတရား လက္ထက္ ရာဇ၀လႅဘ သံဃရာဇာ မင္းဆရာျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ လူမႈေရးရာ ကိစၥမ်ားကို ၀င္ေရာက္ ဆုံးျဖတ္သျဖင့္ ေၾကး ေငြ ကုန္က်ျခင္း ရာဇ၀တ္ ျပစ္ဒဏ္ ခံရျခင္း စေသာ အေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ မေပါင္း မယွက္ ထားေပသည္” ဟု ဆိုၾက၍၊ အတုလယသ ျဖတ္ထုံး အေစာင္ေစာင္ကို တင္ျပ ဆက္သြင္းၾကရာ၊ လူပညာရွိ သုခမိန္ မႈမတ္မ်ားက သည့္အတိုင္း မွန္လ်ွင္ တရားလက္လြတ္ သီလမရွိ ျဖစ္ေခ်သည္ ဟု သံေတာ္ဦးတင္ၾကရာ “အတုလယသ ပုဂၢိဳလ္သည္ သာသနာေတာ္၏ ေဘးရန္ ဆူးေျငာင့္ ျပဳက်င့္၍ ေနေသာသူျဖစ္သည္၊ ထင္ရွားေအာင္ လူ၀တ္လဲ၍ ေမာင္းေၾကာ္ၿပီးမွ မိမိရပ္ရြာသို႕ နွင္ထုတ္ေလ” ဟု အမိန္႕ေတာ္ ခ်မွတ္သည့္အတိုင္း နွင့္ထုတ္လိုက္ေလသည္။

ထိုအခါမွ စ၍ အလဇၨီ ဒုႆီလတို႕၏ အေလ့ အက်င့္ဆိုး တို႕သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ၾကေလသည္။